WOŁKOWYJA to miejscowość przepięknie położona nad Zalewem Solińskim tworzoną w tym miejscu głównie przez rzekę Solinka. Większość zabudowy skupiona jest wzdłuż potoku Wołkowyjka, ale również na zboczach gór Plisz 583m i Jawory 500m. Wołkowyję wybierają turyści przede wszystkim ze względu na możliwość przenocowania w licznych domkach, gospodarstwach agroturystycznych, pokojach gościnnych i w 1 hotelu. Wołkowyja sąsiaduje z Polańczykiem, Bukowcem i Górzanką. W sezonie letnim nad zatoką Zalewu Solińskiego otwierane są wypożyczalnie sprzętów wodnych. Do Wołkowyi przybywają również miłośnicy wędkarstwa korzystający z m.in. stawów ośrodka zarybieniowego.

Przez Wołkowyję przechodzą 4 piesze szlaki turystyczne: górski koloru zielonego z Zagórza w stronę połonin Bieszczadzkiego Parku Narodowego oraz 3 szlaki spacerowe: czerwony, niebieski i żółty.

W Wołkowyi warto zwiedzić kościół pw. św. Maksymiliana Kolbe powstały w latach 1973-75. Jednak wewnątrz znajdują się cenne zabytki sztuki sakralnej: XVI-wieczny obraz Świętej Rodziny (namalowane na nim litery „J.G. 1581” przypisywane są przez badaczy malarzowi krakowskiemu Janowi Gomółce), ornat z XVIIIw., rokokowy krzyż procesyjny z II połowy XVIIIw, kielich z 1827r. i monstrancja ufundowana przez właścicieli wsi braci Bednarskich.
Projektant nadał świątyni ciekawy kształt zagłówki o podstawie trójkąta z żelbetonową dzwonnicą o wysokości 22m u jego boków, symbolizującą maszt łodzi. Ta oryginalna sylwetka współczesnego kościoła została wkomponowana w górzyste otoczenie wsi i nawiązuje do bliskości wód Zalewu Solińskiego. Pozwolenie na budowę uzyskano pod warunkiem, że podpiwniczenie kościoła będzie równocześnie schronem bojowym na czas wojny.

Galeria ZDJĘĆ z 15 września 2020 podczas lotu paralotnią nad Wołkowyją, Bieszczadami i Zalewem Solińskim:

Osobno zdjęcia z widokami na okolice Wołkowyi – głównie z ponad góry Plisz – z mgłą w bieszczadzkich dolinach…

Pierwsza wzmianka o zasiedleniu terenu dzisiejszej Wołkowyi pojawia się w 1463r. Jednak w tym artykule nie chcemy przedstawiać ponad 500 letniej historii, ale napisać o…

Jadąc przez Wołkowyję, 100 metrów od skrzyżowania na Górzankę, tuż obok mostu, zawsze z sentymentem patrzymy na dzwonnicę parawanową, która jako jedyna została po cerkwi. W przewodniku „Na bieszczadzkich obwodnicach część 3 dolinami Sanu, Solinki i Osławy” autorstwa Stanisława Orłowskiego możemy przeczytać:

„W 1966r. mieszkańcy dolnej Wołkowyi położonej bezpośrednio nad rzeką Solinka zostali przesiedleni na wyznaczone parcele położone powyżej linii brzegowej planowanego sztucznego zbiornika wodnego. W dolinie pozostał jedynie kościół rzymskokatolicki murowany, który zamierzano otoczyć od jeziora solidnym betonowym murem. Z czasem jednak władze wycofały się z tego pomysłu usiłując przenieść parafię do Polańczyka, a potem do Górzanki.

Widząc zdecydowany sprzeciw mieszkańców i Ordynariusza Diecezji Przemyskiej ks. b-pa Ignacego Tokarczuka niespodziewanie w dniach 3 i 4 X 1967r. Wołkowyję otoczono siłami 1500 milicjantów i żołnierzy blokując wszystkie drogi dojazdowe, ścieżki i przejścia do miejscowości. Wcześniej wszystkim gajowym w okolicy zabrano broń myśliwską pod pretekstem „przeglądu”. We wsi odcięto sznury do dzwonów, a pod kościół zwieziomo szybko ciężki sprzęt z budowy zapory w Solinie z robotnikami w kombinezonach.

Około godz. 8 rano na plebanię wszedł Kierownik Wydziału ds. Wyznań WRN w Rzeszowie, zażądał od proboszcza ks. Franciszka Kusztyby kluczy do kościoła i jego udziału wraz z wikariuszem ks. Eugeniuszem Borowiakiem w przewiezieniu sprzętów liturgicznych i tabernakulum do kościoła w Górzance. Po odmowie obaj kapłani zostali aresztowani w mieszkaniu bez prawa jego opuszczania i pilnowani pod strażą. W tym czasie nieznany mężczyzna w wieku ok. 30 lat ubrany w sutannę i udający księdza przewiózł tabernakulum do Górzanki, a następnie część wyposażenia wnętrza świątyni. Dokonując „demonstracji siły” władze obawiały się ataku mieszkańców wsi i miejscowości okolicznych na ekipy robotników mających dokonać nagłej rozbiórki kościoła. W pogotowiu był prokurator z Rzeszowa, stały w ukryciu przygotowane samochody-więźniarki, sanitarki z lekarzem, radiostacja i władze partyjne z Leska. Milicjanci z wojskiem stworzyli nad kościołem zasłonę dymną i nakazano zwiezionym robotnikom rozbieranie świątyni. Część z nich odmówiła i natychmiast otrzymała zwolnienie z pracy. Pozostali jednak zastraszeni przez SB wykonali polecenie. Z użyciem spychaczy i koparek dokonano szybkiego zniszczenia zabytkowego kościoła rzymskokatolickiego z 1842r. Najpierw rozepchany został przez spychacze mur otaczający kościół, a następnie koparkami rozwalono jego mury spychając kamień, cegłę, posadzkę, belki z dachu i blachę do dołu, który zasypano ziemią. Wykorzystując okazję zniszczono też opuszczoną grekokatolicką cerkiew parafialną z 1833r. stojącą za drogą, chociaż wody zalewu do niej by nie sięgały.

Po cerkwi pozostała tylko niszczejąca podmurówka oraz parawanowa dzwonnica przy rozwidleniu szosy małej obwodnicy z Polańczyka do Bukowca i Górzanki oraz dawna plebania unicka (służąca dziś jako świetlica wiejska). Przy niskim stanie wody w Jeziorze Solińskim wyłaniają się czasami z jego dna ślady kamiennych fundamentów kościoła.”